دکتر مجتبی احمدوند

درس زبان و ادبیات فارسی، درس عشق است. علم و هنر را به هم می‌آمیزد و مدرّس و مؤلف این درس باید با هر سطر که می‌نویسد و با هر جمله که درس می‌دهد دانش را با احساس همراه کند؛ کاری که به حدّ شگفت‌آوری در تخصّص دکتر مجتبی احمدوند است.

ایشان با تسلّط بر زبان انگلیسی، آشنایی بسیار عالی و تسلّط بر قواعد زبان عربی، با مقایسه‌های زیبا و بی‌نظیر نکات زبانی، ادبی و فکری زبان و ادبیات فارسی با سایر زبانها، جذّاب‌ترین، علمی‌ترین و دقیق‌ترین تألیفات و آموزش‌ها را ارائه می‌دهند. زمانی که می‌خواستیم این نوشته‌ها را درباره‌شان در اینجا بیاوریم از ایشان خواستیم در نوشتن این مطالب، به ما کمک کنند و اگر نکته‌ای لازم است بگویند تا در اینجا بیاوریم. گفتند این شعر حافظ را حتماً بنویسید: « نه هر که سر بتراشد قلندری داند» معنایش را خواستیم گفتند در قدیم قلندران سر را می‌تراشیده‌اند به نشانۀ بی‌توجّهی به دنیا، گاهی افرادی پیدا می‌شده‌اند مثل قلندران سر می‌تراشیده‌اند امّا برای شبیه‌شدن به آنها نه برای آن که واقعاً قلندر شوند. در زبان و ادب فارسی نیز سرتراشیده زیاد است که بویی از قلندری نبرده است. کسی که نه ادبیات خوانده و نه اصلاً ادبی دارد؛ نام خودش را هم گذاشته «استاد ادبیات»! برای اینکه بتوانی با عشق با لذّت و با تمام قلبت زبان و ادبیات فارسی درس بدهی و درباره‌اش بنویسی، باید قلندر باشی چشم بر دنیا ببندی و فقط خدمت کنی به قول سعدی «طریقت به جز خدمت خلق نیست».